جستاری درباره ارتباطات انسانی و گونه‌هایش
تا قبل از این که انسان نوشتن را یاد بگیرد، رابطه‌های انسانی همه رودررو بود؛ ارتباط رودررو هم لااقل به دو چیز نیاز داشت: «هم‌مکانی» و «هم‌زمانی». کم‌کم که انسان‌ها توانستند نمادها یا نشانه‌های پیچیده‌تری را برای رساندن منظورشان به یکدیگر بکار گیرند، موفق شدند که با استفاده از دود، صداهای مخصوص، آتش و... بر یکی از این دو محدودیت، یعنی «فاصله» تا حدی غلبه کنند. اما پیچیده‌ترین نمادهای آن زمان نتوانستد به انسان کمک کنند که مانع «زمان» را هم در ارتباطات بین فردی کم اثر کند؛ تا این که «خط»-در شکل‌های ابتدایی‌اش- بوجود آمد و به انسان کمک کرد که بتواند بر «زمان» هم چیره شود.
توانایی نوشتن، افق جدیدی را بر انسان آن عصر گشود، چرا که به‌وسیله آن، ارتباطات انسانی نه دیگر محدود به زمان بود و نه مکان؛ بنابراین انسان برای اولین باز توانست خود را با گذشته و آینده متصل کند.
تا قرن‌ها، پیچیدگی نمادهای ارتباطی(یا همان تکنولوژی ارتباطی) تغییر اساسی نیافت و فقط در محدوده خودش پیشرفت کرد. مثلاً زبان پیشرفت کرد و ادبیات بوجود آمد، و یا این که نوشتن با قلم تبدیل به چاپ شد، و از این قبیل.
...
توجه: برای دریافت رمز مقالات باید به عضویت دهکده خاله فر درآمده باشید.
