« فهـرسـت مطـالب »
1- فرقه امامیه و تسکین آن
2- فرقه امامیه
3- فرقه غلاه
4- فرقه زیدیه
5- فرقه راوندیه
فرق شیعه اعم از غلاه وزید و کسانیکه و امامیه در عهد بنی امیه نسبت بفرق دیگر اسلامی ( صفحات حدیث و سنت خوارج ، مرحبه و معتزله ( که در اواخر عصر اموی به ظهور
رسیدند ) هم از جهت عدد قلیل بودند و هم به مناسبت آزار بنی امیه و قدرت فرق دیگر اهمیت سیاسی چندانی نداشتند بلکه در نقاط دور از موزه اقتدار امویان مخصوصا در جهاز و
عین و افریقیه و از همه بیشتر در کوفه ( پایتخت حضرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب و از مراکز عمده اقامت ایرانیان تازه مسلمان ) و در بصره و الجزیره و حدود ری و خراسان و در
گرد روسای دینی خود مدعیان جدی بنی امیه محسوب می شدند مجتمع بودند و از ترس ولاه و عمال سخت کش اموری غالباً مخفی می‌زیستند و اجتماعات خود را از آن جماعت
پنهان می کردند و در ابتدا اسرار دینی خویش را نیز مکتوم میداشتند مخصوصا طایفه امامیه بدستور ائمه هدی در کتمان اسرار و اظهار تفیه در مقابل غلبه مخالفین بیش از سایر فرق
شیعه جهد می‌کردند تا معرض آزار عمال اموی قرار نگیرند و کینه ایشان را در برانداختن اساس این دین و قتل روسای امامیه که ممکن بود بعواقب وخیم منتهی گردد تحریک نکنند با
وجود این حال باز شیعه هر وقت که بنی امیه را ضعیف می دیدند و یا فرصتی جهت اظهار دعوی خود به دست میاورند علنا حکومت جائرانه این خلفا را مورد اعتراض و انتقاد قرار می
دادند و از اعمال فاسقانه معاویه و پسرش یزید که با وجود غصب خلافت و موروثی کردن آن از ارتکاب منهیات و فسق خودداری نداشتند تبری می‌جستند و برانداختن چنین دودمانی را
سایر میهن توصیه می کردند.
مردمان معاویه و روی کار آمدن پسرش یزید یکی از همین مواقع فرصت بودکه نه تنها شیعیان طرفدار امامت اولاد علی برابر خلاف او را داشت بلکه فرزندان و پیروان صحابه دیگر حضرت
رسول را نیز به مخالفت علنی با او برانگیخت مخصوصا جمع کثیری از مردم عین و جهاز الجزیره ، کوفه ، بصره ، که در ولایت حضرت علی بن ابی طالب باقی مانده و از اعمال زشت
امویان تنفر داشتند دست توسل به طرف مخالفین یزید دراز کردند و شیعیان آل علی بشریکه می دانیم حضرت امام حسین را به کوفه دعوت نموده در آن شهر و بصره مقدمات قیام
بریزید و اعلان خلافت حضرت امام حسین را فراهم ساختند عمال یزید و بوسیله کثرت عددود تهدید آزار سخت مردم بصره و کوفه و تطیع ایشان به زودی بر مشکلات نایق آمدند و
روسای قیام را در این دو شهر یا مطیع خود کردند و یا از میان بردند و در وقعه الیم کربلا (محرم سال 61 هجری ) حضرت امام حسین بن علی را با کسان آن حضرت شهید نمودند و امید
شیعیان و مخالفین بنی امیه از این جانب مقطوع گردید .
واقعه جانسوز کربلا و مظلومیت شهدای آن از طریق و اعمال زشت دیگر یزید از طرفی دیگر روز بروز کینه دشمنان خاندان اموی را قوت داد مخصوصاً در میان این مخالفین عنصر بسیار
مهمی بود که در منتهای پریشانی فکر سر می کرد و برای اعلای شان از دست رفته بلکه هستی نیست شده خود چاره ای می‌اندیشید و سمند دار در آتش حرمان بسوخت و آن
عنصر مظلوم ایرانی بود که نه تنها در بنی امیه بچشم بعض و عداوت می‌نگریست بلکه عرب را نوعاً دشمن می داشت و هنوز جراحتها و ضربتهائی که در استیلای خانه برانداز این قوم
بر پیکره استقلال و تمدن و آداب او دارد آمده بود چندان التیامی نیافته بود که کینه ویران کنندگان کاخ بلند ساسانیان را از دل بیرون کند و در عرب که در این دوره بنی امیه پیشوایان
سیاسی و قائدین آن بودند و غیر عرب را به سختی خوار و در عداد بندگان می شمردند بدیده برابری و برادری ببیند .
...
<<<بیشتر مقالات سایت که اعضا به آن دستیابی پیدا می کنند با ذکر منبع می باشند.>>>
توجه: برای دریافت رمز مقالات باید به عضویت دهکده خاله فر درآمده باشید.
