پدیدة پروین اعتصامی از همان زمان که پدیدار شد شگفتی آفرید. زنده نام، ملکالشعرای بهار، دیوان اشعار او را مجموعهای از گلهای نوشکفته خواند که روحنواز است و دلفریب و
مشکآگین، و چنان مستی میآورد که دامن از دست میرود.
پروین، با همة کم سن و سالی، در دریای شعر کلاسیک ایران، چون شناگری شبانروزی، صدفهای معانی را میجست و مییافت. شیرین زبانی او، سبک متین، شیوة استوار،
شیوائی کلام و لطف دلاویز معانی که در آثارش عرضه میدارد، در بخشی, مخلوق این سیر معنوی بیوقفه در شیوههای لفظی و معنوی شاعران خراسان چون مولوی، سنائی و
ناصرخسرو و سرایندگان عراق و فارس به شمار میرود. گرچه سبک مستقل او بر فراز این دریای پرعظمت در پرواز است.
پروین، فراتر از جوهر شعری، دیدگاه یک فیلسوف عارف را دارد که تراژدی هستی را در مکتب اندیشه خوانده است و میکوشد دل خونین مردم دنیا را تسلیتی دهد و خاطر بینوایان را
مرهمی گذارد.
در دیوان کم شناختة او راه سعادت و شارع حیات و ضرورت دانش و کوشش، به طرزی دلپسند بیان میشود. میگوید در دریای طوفانی حیات، با کشتی علم و عزم راهنورد باید بود، و
در فضای امید و آرزو با پروبال هنر پرواز باید کرد.
پروازگاه این سرایندة جوان ز ملک تا ملکوت است. گاه چون مرغکی آزاد، در کهسارها به پرواز درمیآید و سرمست در چمنزارها و گلزارها میچمد، و گاه اندیشهگری صبور و دلآگاه، از
فراز شرایط روز، میگذرد، و در این مسیر، ناگهان نغمهای از نغمههای عصر خود را به ترنم وامیدارد. او پل عبور میان گذشته و اکنون میهن خویش است. نه از گذشته گسسته، و نه
حال را واگذاشته است.
...
<<<بیشتر مقالات سایت که اعضا به آن دستیابی پیدا می کنند با ذکر منبع می باشند.>>>
توجه: برای دریافت رمز مقالات باید به عضویت دهکده خاله فر درآمده باشید.